Institutionele Psychotherapie: Ce qui se passe (II)

Wat laat men na? Hoe iets van ‘zorg dragen voor iemand’ terugvinden?

Tegen de achtergrond van bevindingen waar we niet omheen kunnen: de psychiatrie is veranderd maar de patiënten niet. De vraag die zich opdringt naar wat er ‘rest’ van een zeker onderwijs, wat bij blijft, overblijft van hoe bepaalde figuren werken in de psychiatrie; iets van de nalatenschap, wat men nalaat. Dit doet onder meer denken aan het onderwijs van Lacan, een onverminderd zoeken iets van een bepaalde ervaring door te geven, maar ook aan Oury, de wekelijkse seminaries, ook aan Rümkes ‘psychiatrie’; en dichter bij huis, Schotte.

Transmissie. Dit woord viel tijdens de laatste bijeenkomst naar aanleiding van wat blijft hangen, wat overblijft, van Ce qui se passe, waarvan de Nederlandse vertaling zowat rond is.

Wat blijft hangen, blijft over, blijft bij?

Transmissie, zoeken hoe iets van een passie in het werk doorgeven, met een zekere fijnzinnigheid en iets van een ontvankelijkheid; hoe ons werk, vanuit wat elk van ons raakt, gaaf houden? Trans-missie: door-geven, door-zetten, een missie. Waarom spreken we over transmissie en hebben we het niet over overdracht? Eerder opdracht dan overdracht?

De zorg om iets van het werk door te geven, meandert in andere vragen: wat in een tekst geef je door, wat is effect van met enkelen iets door-te-lezen, een ontvankelijkheid daarin, wie stond ‘dichtbij’, en hoe doen we dat?

Het laat zich horen, dit jaar onderzoeken we samen, en getuigen we. Waar kies je voor, wat draagt die keuze, wat kunnen we overgeven aan wie openstaat, zichtbaar, niet onder de radar.